Od dwóch lat jestem wolontariuszką w Domu Małego Dziecka w Łodzi. Jest tam mnóstwo maluszków, z reguły nieszczęśliwych bardzo, bo albo dopiero tam trafiły wyrwane ze znanego (choć przez dorosłych ocenianego jako złe) środowiska w obce miejsce, albo są tam od lat, tęsknią za nowym domem tym bardziej, im więcej widzą kolegów i koleżanek odchodzących do adopcyjnych rodziców...
Obecnie, od stycznia, moimi "przyznanymi na wyłączność" podopiecznymi są trzej bracia w wieku 5,6 i 8 lat. Chłopcy są w DD już około 4 lat. Teraz mają szansę (jeszcze trwa długa droga formalno-papierowa) na adopcję zagraniczną.
Stąd mój pomysł, że jeśli byłyby jakieś wolne materiały na poduszeczki, może udałoby się przygotować takie własne, osobiste podusie (jej, własne i osobiste to jest to, czego najbardziej pragną maluchy w DD...) chociaż dla tych chłopców? Żeby mogli do nowego domu w dalekim kraju, do nowych rodziców mówiących nieznanym językiem, wziąć coś, co by dawało namiastkę bezpieczeństwa? Coś na pamiątkę, do czego można się przytulić, wypłakać (oby nie!) albo wyszeptać swoje tajemnice?
A może udało by sie uszyć takie podusie dla całej grupy (około 10-12 dzieci)? By każdy miał w łóżeczku taką swoją, osobistą, podpisaną swoim imieniem podusię?
Poddaję temat pod rozpatrzenie stałym, wieloletnim bywalczyniom
Ze swojej strony deklaruję wkład w postaci kwadracików zapasowych i karteczek dla dzieci, niekoniecznie tych
Dzieciaków jest dziesiątka, 6 chłopców i 4 panienki 
Niestety, to było takie zamieszanie, tak błyskawiczne rozpakowywanie poduszek , że nie udało mi się sfotografować paczuszek w całości w łapkach maluchów 
Zaczęło się bieganie od cioci do mnie, ode mnie do cioci, pokazywanie cudownych przytulaśnych poduch, okrzyki, żeby przeczytać karteczki raz za razem i tak po 10 razy 
miałaś świetny pomysł 
Brawa nie mnie się należą, ale Wam, twórczyniom poduszek!!! Są przepiękne po prostu!!! 
I tak naprawdę to ja niezasłużenie te uśmiechy zebrałam, bo należą się tym, dzięki którym poduchy powstały!!! 
Już wiedzą (długo dzieci nie są informowane o procesie adopcji, bo wiadomo, może coś nie wypali, a tu raz się już tak zdarzyło, a poza tym czas-dla nich pojęcie nie do ogarnięcia...) że ich nowa mama i nowy tata wreszcie ich odnaleźli!!! Chłopcy mają albumy ze zdjęciami nowych rodziców i siostrzyczek bliźniaczek, dostali bardzo ciepłe, piękne listy. Ich nowy dom będzie w Ameryce