Aniołek Krystianek - kołderka 141, [*]

(*)

[*]

(*)

[*]

[*]

Jakie to wszytsko trudne...... jakie niezrozumiałe...
nie byłam "udziałowcem" tej kołderki, ale Krystianek był kimś bliskim.. tak jak innne kochane, wesołe, czasem smutne przez chorobę buzie....
mam nadzieje ze bliscy Krystianka znajdą pocieszenie, a mały aniołek będzie im w tym pomagał....
Srasznie mi przykro....
Trzymajcie sie kochani, którzy teraz przezywacie tak trudne chwile...

Zajrzyjcie do Księgi gości.

pięknie napisała mama Krystianka, i jak tu nie mieć satysfakcji i radości, ze jest się jakimś malutkim trybikiem w maszynie do niesenia wsparcia i pomocy choćby w tak symboliczny sposób.
Wiele razy w życiu oglądając jakieś reportaże w tv zastanawialam sie jak można pomoc danej osobie, czesto chodzi o pieniądze, ale czasami nawet nie mają wielkich środków można komuś poprawić nastrój. A taki uśmiech zawsze wraca. Teraz Krystianek patrzy na nas z góry i śmieje się do nas. Jestem tego pewna.... Mam nadzieje ze rodzice Krystianką są wierzący bo łatwiej jest żyć zmyślą że mają takiego aniołka, który zawsze nad nimi czuwa...
A przecież jest im napewno bardzo ciężko, bo nie ma większej straty niż strata własnego dziecka.....
tak bym chciała ich pocieszyć...... tylko jak .........

Jako dosyć świeża „cioteczka” tak sobie buszuję tu od pewnego czasu ładując się energią i pozytywnymi emocjami płynącymi z tego projektu. I nie uświadamiałam sobie, że przecież tak też mogą niestety kończyć się historie naszych kołderek… I dopiero teraz tak naprawdę dotarła do mnie powaga tego wszystkiego. Bo przecież oprócz super zabawy którą z tego mamy, robimy to przede wszystkim, żeby w życie tych chorych dzieciaczków wprowadzić trochę słońca.

Przepraszam za takie refleksje świeżej „ciotki”…

duzo pisalam z Mama Krystianka po tym jak chlopczyk odszedl (ja szylam Krystianka kolderke z kwadracikow od wiezniarek z Grudziadza), mam w domu takiego slicznego aniolka, ktorego dostalam w prezencie od Mamy - to taka miniaturka aniolka, ktory czesto jest na grobach dzieci - stoi caly czas na polce kolo biurka i nie wiem jak to wytlumaczyc, ale zawsze jak na niego patrze to sie usmiecham.

Nie wiem , co powiedzieć... wzruszyłam się bardzo.
Niedawno , po nastu latach znowu zostałam mamą i mam dwoje przedszkolaków w domu. Dopiero teraz tak naprawde doceniam , jak wielkie mam szczęście posiadać zdrowe dzieci. Teraz też , bardziej niz w młodości, porusza mnie los innych dzieci.

Pozdrawiam Mamę Krystianka i życzę Jej jeszcze dużo radości od życia.

Ja również serdecznie pozdrawiam Mamę Krystianka.

Krystianku ,Aniołku dbaj o rodziców

Ta mi się smutno zrobiło. Krystianku uśmiechaj się do nas z góry.