Przed Świętami Wielkanocnymi (w piątek) Natalia otrzymała od Was kołderkę i poduszkę z obrazkami z Kubusiem Puchatkiem. Radość była ogromna. Bardzo Wam dziękujemy za zaangażowanie jakie włożyłyście w wykonanie tak pięknej rzeczy, która stała się teraz własnością mojej córeczki. Natalka już od pierwszej nocy śpi pod kołderkę, a podusia towarzyszy jej przy oglądaniu bajek lub słuchaniu czytanych książeczek... Każda wyciągnięta w naszym kierunku ręka (bezinteresowna) to dodatkowa iskierka nadziei na lepszą przyszłość. Obyśmy spotykały coraz więcej ludzi takich jak Wy. Wierzę, że dobroć, którą dajecie powróci do Was. Życzę wszystkiego dobrego i dużo uśmiechu na co dzień - takiego jaki gości na buzi Natalki, dziękuję Wam.
Nina L. z Natalką
PS: Podziwiam kunszt. Gratuluję takich umiejętności.
A ja tak się czasem zastanawiam komu więcej radości sprawiają te kołderki My przy tym sie świetnie bawimy, doskonalimy swoje umiejętności w szyciu, rodzice się cieszą i jeszcze dzieci są dumne z takich kołderek. Wiem, że są dumne, bo na turnusach rehabilitacyjnych opowiadaja sobie całe historie powstawania kołderek Słyszałam na własne uszy jak opowiadały o tym dwie panie w autobusie (mieszkam niedaleko ośrodka dla dzieci niepełnosprawnych)
Wiesz Jolciu trochę ci zazdroszczę chciałabym tez uslyszeć taka historię.... czasem opowiadam klienkom na sklepie o naszej akcji ... niektóre słuchają z lekkim zaciekawieniem, inne dziwnie mi się przyglądają a jedna zapytała ile na tym zarabiam na odpowiedz zareagowała dziwną miną ... a chciałabym znaleźć taką pasjonatke jak ja by tu ze mną w piekarach szyła we dwóch raźniej
Jeszcze jedno uradowane dziecko
0 użytkownik(ów) czyta ten temat (0 gości i 0 ukrytych)
Kołderka 334 dla Natalii
Kołderka doszła na Wielkanoc, a list do nas na Dzień Dziecka. 
My przy tym sie świetnie bawimy, doskonalimy swoje umiejętności w szyciu, rodzice się cieszą i jeszcze dzieci są dumne z takich kołderek. Wiem, że są dumne, bo na turnusach rehabilitacyjnych opowiadaja sobie całe historie powstawania kołderek 
Słyszałam na własne uszy jak opowiadały o tym dwie panie w autobusie 
(mieszkam niedaleko ośrodka dla dzieci niepełnosprawnych) 
czasem opowiadam klienkom na sklepie o naszej akcji ... niektóre słuchają z lekkim zaciekawieniem, inne dziwnie mi się przyglądają a jedna zapytała ile na tym zarabiam na odpowiedz zareagowała dziwną miną ...
